“Verbinding en contact maken in een andere dimensie dan praten is heel mooi.”
Lees hier het interview van de Folk Sessions met de muzikant Arno Ruis.
De Utrechtse/Oosterbeekse band Fiddlehead brengt Ierse folk ten gehore tijdens de achtste editie van de Folk Sessions. In deze reeks concerten in het Arnhems Boeken Café (ABC) Libertas kun je elke maand luisteren naar live muziek uit verschillende landen en culturen. Op 27 juni kun je genieten van Ierse folk door Arno Ruis (accordeon en zang), Tessa Zoutendijk (viool) en Erik Poorterman (bodhrán en gitaar).
Ierse volksmuziek is échte arbeidersmuziek. Een deel van de Ierse volksliederen kan als protestlied worden beschouwd. Denk aan songs als aanklacht tegen de eeuwenlange Engelse overheersing in Ierland. Zo gaat de ballad “The fields of Athenry” over een verhaal van twee geliefden rond 1847. De man is gevangengenomen omdat hij graan heeft gestolen van de Engelse overheersers. Ondanks een grote hongersnood bleven die graan exporteren. Het lied reflecteert de diepgewortelde woede van de Ieren. Deze protestliederen vallen onder een subgenre van de Ierse folk, namelijk de Ierse rebel-muziek. Andere veel voorkomende onderwerpen zijn emigratie naar Amerika en de liefde, waarvan vooral dat laatste een grote inspiratie vormt voor Fiddlehead.
Een “fiddlehead” is zowel de naam voor het hoofd van een viool, als de naam van heel lekker, typisch Iers eetbaar plantje.
Het idee voor Fiddlehead is ontstaan tijdens een studiereis naar Schotland. Arno: “Tijdens mijn studie Vrijetijdswetenschappen besloot ik voor stage naar Stirling in Schotland te gaan. Ik had toen al een accordeon onder mijn bed liggen, maar ik vond dat als student niet bepaald cool. In Schotland raakte ik echter in de ban van de pubcultuur en -muziek. Tijdens mijn studiereis ben ik ook een tijdje naar Ierland gegaan, waar ik voornamelijk op straat en in pubs muziek maakte, samen met andere muzikanten. Ierse en Schotse volksmuziek lijkt wel op elkaar, maar ik denk dat het voornaamste verschil is dat Ierse volksmuziek meer bekend staat om de verhalen die erachter zitten.” “In Ierland kwamen we op het idee voor een band, genaamd: ‘My Granny is from Cork’. We begonnen in Nederland muziek te maken in Ierse pubs en later ook in Ierland. Op een avond in Doolin in County Clare, dat bekend staat als hart van de Ierse folk, stond een oudere vrouw op en begon mee te spelen. Dat was het moment dat we onze Granny hadden gevonden!”
Na het studeren is Arno doorgegaan met Ierse folk spelen en is de band Fiddlehead opgericht, samen met Joost en Tessa. Een “fiddlehead” is zowel de naam voor het hoofd van een viool, die de hoofdmoot van onze muziek vormt, als de naam van een heel lekker typisch Iers eetbaar plantje, wat een beetje naar asperges smaakt. De band bestaat ondertussen al 25 jaar. “We hebben een hele robuuste en loyale relatie. Het is altijd fijn om elkaar te zien, omdat we zoveel plezier hebben van het samen muziek maken. ” “Ik kijk er altijd naar uit om muziek te maken. Als je verdrietig bent word je wat rustiger, als je vrolijk ben word je soms wat melancholieker, maar het is altijd een mooie manier om in contact te komen met je emoties. Muziek is nodig om te kunnen voelen, maar ook om je goed te voelen. Het is een verbinding met jezelf.” “Dit klinkt misschien serieus, maar we houden onze optredens juist graag lichtvoetig en met humor. Zelf hou ik ook van improvisatie, maar Tessa kan ons ritmisch en muzikaal gezien strak houden als dat nodig is. Dat is heel fijn aan de samenwerking.”
Muziek is nodig om te kunnen voelen, maar ook om je goed te voelen. Het is een verbinding met jezelf.
Het hoogtij van Ierse folk was het eind van de 19e eeuw en het heeft een sterke link met het arbeidersleven. Liedjes zijn vaak een ode aan de stad, de natuur en het publeven. Het schetst een romantisch beeld van de arbeiderscultuur en voelt vaak nostalgisch. Fiddlehead speelt zowel eigen nummers als traditionele ballads, jiggs en reels. “We worden voornamelijk geïnspireerd door bands als The Pogues, The Dubliners en The Waterboys, maar schrijven ook eigen nummers, voornamelijk over de liefde.”
“Het belangrijkste is om verbinding te maken met het publiek. Het is heel mooi om contact en verbinding te maken in een andere dimensie. Wij lezen graag het publiek: wat is de stemming? Waar is behoefte aan? Daar stemmen wij onze liedjes op af. Zijn mensen aan het dansen? Zorg dat ze blijven dansen. Zijn er kinderen aanwezig? Laten we wat kinderliedjes spelen! Zo spelen we in op wat er gebeurt. Verbinding maken is de drijfveer van onze muziek.”
Tekst: Hanna Cremers